“Savaş uşaqları” – Tural İsmayılovun şeirləri
Silah səsləri ölüm buzluğu
Hər atılan bir mərmi
Min ümid,
Min ürək,
Min yaşam bitirir.
Silahın soyuqluğunda
Körpə iniltisinin günahları var.
Atılan bombalar tənhalıq girdabıdır
Sevən əllərin qırılmağı
Ananın oğuldan
Atanın qızdan qopmağı,
Arzunun həyatdan ayrılmağıdır
Gurultunun naləsində
Bir uşaq gülüşünün solmazlığı qalar.
Siyasi liderlərin qəzəbi
Xalqların talesizlik “bəxşişidir”
Vicdan susanda
İki tərəf üz-üzə gələr
Biri deyər: “Atma, nə olar, əmi”
Digəri isə çəkinməz, vurar.
Savaşlar olmayanda
Uşaqlar gülər
Təbəssümün ən gözəli heç solmaz.
Savaş uşaqları
Onların oyuncağı olmur
Sevinc yerinə dağıntılarla oynayarlar
Onların bəzən valideynləri olmur
Göz yaşlarını valideyn bilib
Ona sığınarlar.
Onların anlayışı yoxdur
Ətrafda baş verənləri məsum qəlblərində yaşadarlar.
Savaş uşaqları sevdanı görməzlər
Başqaları rahat böyüyərkən
Onlar heç böyüməzlər
Savaşlar bir uşağın insaf yalvarışının qatili
Körpə acılarının vəhşi maskasıdır.
Tural İsmayılov